هیئت داوران بیان کردند:

ما در یک دنیایی جهانی زندگی میکنیم، جایی که همه ما به تاثیرات بین المللی، تجارت ، بحث و گفتگو و معاملات وابسته هستیم. اما بیشتر مردم از این نفوذ و تاثیرات بین المللی نگران هستند و اظهار دارند که ما   ارزش ها و آداب و رسوم و هنر بومی خود را از دست خواهیم داد. اما رافائل آراند [1]، کارمی پیجم [2]، رامون ویلاتلا [3] ،  بیان میکنند که امکان پذیر هست که ما هر دو ( حفظ ارزش های بومی و جهانی شدن) را  داشته باشیم.

جایزه سال گذشته (2016(،  به معماری از کشور شیلی به نام Alejandro Aravena برای طراحی پروژه فضای ورودی بینال ونیز تعلق گرفت. معمارانی از جمله: Frei Otto ، Rem Koolhaas ، Zaha Hadid و Toyo Ito برندگان گذشته جایزه سالانه معماران بودند.

با گذشت نزدیک به هفت ماه، در روز یکشنبه 17 بهمن 1395، پنج برنده مرحله اول، طرح­هایِ مرحله دوم مسابقه مرکز اجتماعی صدرا را به شرکت عمران مادر تخصصی شهرهای جدید در خیابان شهید خدامی در تهران تحویل دادند. طراحان این پنج طرح عبارت بودند از(به ترتیب حروف الفبا): مهندس ابو سعیدی؛ گروه معماری دیگر؛ گروه معماری زوج؛ گروه معماری کارند و دفتر کانتکست.داوری مسابقه مذکور در روز چهارشنبه 20 بهمن از ساعت 9 بامداد آغاز و در ساعت 15:30 به پایان رسید. روند برگزاری این مسابقه نیز از آغاز تا انجام طبق آئین نامه برگزاری مسابقات معماری و شهرسازی(مصوب شورای انقلاب فرهنگی) صورت پذیرفت. آثار ارائه شده توسط پنج شرکت­کنندۀ مرحلۀ دوم، شامل یک ماکت و پنج شیت صد در هفتاد بود. به غیر از مهندسین مشاور کانتکست که تعداد شیت­هایش بیش از پنج برگ بود و شیت­ها را به صورت آلبوم ارائه داد، بقیه طرح­ها پنج شیت خود را بر روی فوم چسبانیده بودند. موضوع تعداد اضافی شیت­ها با داوران مسابقه در میان گذاشته­شد. داوران با علم بر این موضوع و بررسی آلبوم (که عمل گنجانیدن شیت­هایِ اضافی را در 5 شیت انجام نداده بود در حالی که این اقدام عملی بود) قرار شد تمام طرح­ها را بررسی نمایند و بعد در این باره اظهار نظر قطعی نمایند. در ابتدا مدیر مسابقه معیارهای مطرح شده در فراخوان را به طور کامل قرائت نمود. پس از آن، بررسی­ها آغاز و داوران مسابقه اول جدا جدا و بعد به صورت گروهی آثار ارائه شده را بررسی و گفت­گوهای میان داوری را شروع کردند.با درنظرداشتن اهداف و معیارهای مندرج در فراخوانِ مسابقه، انتظارات و معیارهای ارزیابی داوران در این مرحله به شرح زیر بیان شدند:

کن راسک یک کانادایی است که در فاصله سال های 1971 تا 1973 به همراه خانواده در ایران زندگی کرده و عکس های بسیاری گرفته است. یک ایرانی پس از 40 سال این عکس ها را از انبار خانه کن بیرون آورده و آن ها را ظاهر کرده است.

علی میگوید از کن راسک خواهش کرده تا این اسلایدهای تاریخی را در اختیار او بگذارد: (به کن گفتم این قضیه برای ما مهم است که ببینیم ایران در سالهای دور به چه شکل بوده است. مخصوصا از دید یک توریست)

از سری برنامه های مثلث که توسط جامعه مهندسان معمار ایران در خانه هنرمندان برگزارمی گردد، دومین سلسله گفتار به موضوع "معاصربودن از نظر تا عمل " اختصاص یافت.
معاصر بودن به چه معناست ؟
ما معاصران چه کسی و چه چیزی هستیم ؟
شاید ، گفتگویی مداوم باشد بین تکه پاره های غیر منسجم ؛
در یک جهان تکه تکه شده با سرعت تغییر تاریخی و تکنیکی و شرح های درهم رسانه ها ،
جسارت خیره شدن مستقیم به تاریکی زمان باشد،
و فاصله گرفتن از بزنگاهی که تنگاتنگ به آن متصلیم .
از همین نگاه ، نشست "معاصر بودن از نظر تا عمل " تمرینی است از شنیدنِ "تأملات نابهنگام "
این گفتارها در سه بخش و توسط میهمانان برنامه با موضوعاتی که در ذیل آمده است ،

سید محمد بهشتی شیرازی (زادهٔ ۱۳۳۰، تهران) رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، عضو شورای عالی میراث فرهنگی و گردشگری و رئیس کمیتهٔ ملی ایکوم ایران است. او پیش از این رئیس سازمان میراث فرهنگی، مدیر جشنواره فیلم فجر و مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی و مشاور ارشد سازمان میراث فرهنگی بوده‌است. در کارنامهٔ فعالیت‌های اجرایی او معاونت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز قرار دارد. وی دارای کارشناسی ارشد مهندسی معماری از دانشکدهٔ معماری و شهرسازی دانشگاه شهید بهشتی می‌باشد و عضو پیوستهٔ فرهنگستان هنر است.

هنرمند اردنى، رايا کاسیشیه با همکاری دفتر معماری NADAAA (نادر تهرانی)، در هفته طراحی امان در کشور اردن، اثر تازه خود را در حمایت از پناهندگان سوری و اردنی به نمایش گذاستند. این اینستالیسن که آنترلاک نامیده شده است، از 300 کیلوگرم پشم دست بافت تشکیل شده بود که در پایان به منظور درست کردن پتو برای پناهجویان استفاده شد.

در طول هفته طراحی امان، طناب های آنترلاک از سقف سالن نمایشگاه از گیره های برقی آویزان شده بود. در واقع اين اينستاليشن درصدد برقرارى ديالوگى ميان طراحى ديجيتال و هنر دست بود. هرچند آنترلاک با استفاده از شبیه سازی کامپیوتری طراحی شده بود اما در ساخت این اثر 20 زن اردنی با بافت 28 رشته دست بافت به این اثر موجودیت بخشیدند.

زنان هنرمند از مناطق مختلف اردن هر رشته را با دقت و مهارت در خانه ها و كارگاه هاشان بافتند؛و اين شبكه ى توليدى بود كه امكان  برگزارى اينستاليشن از اثر نهايى را فراهم كرد. پس از اتمام جشنواره طراحی، با برش و دوختن رشته های پشمی، آنترلاک به پتوهایی تبدیل شد که میان خانواده های پناهنده های سوری توزیع گردد.

در جنگى بى رحمانه با صدها هزار كشته،ميليونها بى خانمان و ويرانى هاى بسيار، اين همبستگى زيركانه از جامعه طراحى،حركتى الهام بخش و فروتنانه است.

اين عمل كوچك ثابت مى كند كه انسانيت به مثابه زنجيرى از ارتباطات وجود دارد، فردى ايده اى داشت، دوستانش را فراخواند، جنبشى آنى شكل گرفت و هفته طراحى امان آن را عرضه كرد. فرد دیگری ایده ای داشت برای بافتن داستانی افسانه ای از تار و پودهای آنترلاک و تبدیل آن به ماجرایی جهانی، که در نهایت در یک حرکت انسان دوستانه به سرانجام رسید. Nadaaa (تصاویر بیشتر در ادامه مطلب)

یاد آموزگار و یار با ارزش

علی کیافر.معمار و شهرساز ،استاد برنامه‌ریزی و طرح جامع فضاهای آموزشی دانشگاه کالیفرنیا – ریورساید

من از سال ١٣٥٤ دکتر علی‌اکبر صارمی را می‌شناختم. هر دو در دفتر مهندسین مشاور علی سردارافخمی کار می‌کردیم. او که فارغ‌التحصیل رشته معماری دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود، بعد از پایان دوره دکترای معماری از دانشگاه پنسیلوانیا به ایران برگشته بود. من دانشجوی جوانی که آموزش دانشگاهی و تجربه کار حرفه‌ای را به جلو می‌برد و او شاگرد لویی کان بود و بسیار از او یاد می‌کرد و نقل‌قول...

تار و پود و هنوز
علی اکبر صارمی ...